زلزله به عنوان یکی از پدیده‌های طبیعی تاثیرگذار و تهدیدآمیز بر امنیت ساختمان‌ها و ساکنان، همواره در اولویت مطالعات مهندسی عمران و معماری قرار داشته‌اند. یکی از اجزای غیرسازه‌ای ساختمان که در برابر نیروهای زلزله آسیب‌پذیر و مستعد تخریب است، دیوارهای غیرسازه‌ای می‌باشند. این دیوارها علاوه بر حفظ تناسب و زیبایی ساختمان، نقش بسیار مهمی در حفظ استحکام ساختمان و ایمنی ساکنان در مواجهه با زلزله دارند. دیوارهای غیرسازه‌ای، عمدتا از مصالح ساده مانند بلوک‌های سیمانی، آجرها، هبلکس و… ساخته شده و به طور معمول توانایی لرزه‌ای کمتری نسبت به قاب‌های فولادی یا بتنی دارند. اما با توجه به اهمیت حفظ ایمنی ساکنان ساختمان، از بعد از زلزله کرمانشاه، روش‌های تقویت دیوارهای غیرسازه‌ای مورد توجه بسیاری از مهندسان قرار گرفته است. تا حدی که پس از این زلزله، استانداردها و آیین‌نامه‌هایی زیادی که منحصرا به مهار دیوارهای غیر سازه‌ایی پرداخته‌اند، از جمله پیوست ششم استاندارد 2800، نشریه 819، نشریه 714، نشریه 729 و… ارائه گردید. در این مسیر، یکی از روش‌های مهم و مؤثر در تقویت دیوارهای غیرسازه‌ای، استفاده از سیستم وال‌مش می‌باشد. این سیستم با بهره‌گیری از ویژگی‌هایی همچون انعطاف‌پذیری و مقاومت در برابر ترک خوردن، به بهبود عملکرد و استحکام دیوارها در برابر نیروهای لرزه‌ای کمک می‌کند. از مزایای استفاده از وال‌مش در تقویت دیوارهای غیرسازه‌ای می‌توان به افزایش استحکام، جلوگیری از ترک، دوام بیشتر، تطبیق‌پذیری با انواع دیوارها، و مقرون به صرفه بودن نسبت به وال پست‌های فلزی مرسوم اشاره کرد. در این مقاله، به بررسی دیوار غیرسازه‌ایی و انواع آن و راهکارهای پایدارسازی و مهار لرزه‌ای آن در برابر نیروهای جانبی مخرب پرداخته‌ایم.
دیوار غیرسازه‌ای چیست؟
دیوار غیرسازه‌ای که به عنوان دیوار جداکننده نیز شناخته می‌شود، نوعی دیوار است که هیچگونه باری از سازه اصلی ساختمان را تحمل نمی‌کند. این دیوار در درجه اول برای تقسیم فضاهای داخلی، ایجاد اتاق یا ایجاد حریم خصوصی در یک ساختمان استفاده می‌شود. دیوارهای غیرسازه‌ای عموما در ساختمان‌های مسکونی، تجاری و صنعتی استفاده می‌شوند. آنها معمولا از مواد سبک وزن مانند تخته گچی، بلوک سیمانی، بلوک سفالی، هبلکس، آجر و… ساخته می‌شوند. این مواد به دلیل سهولت نصب، مقرون به صرفه بودن و انعطاف‌پذیری در اجرا، انتخاب می‌شوند. برخلاف دیوارهای باربر که وظیفه انتقال وزن سازه به پی را بر عهده دارند، دیوارهای غیرسازه ای صرفاً اهداف کاربردی‌تری داشته و در مقاومت سازه ساختمان تاثیر چندانی ندارند. آنها را می‌توان به راحتی اضافه یا حذف کرد بدون اینکه بر پایداری کلی سازه تأثیر بگذارد.
دیوارهای غیرسازه‌ای را می‌توان بر‌اساس هدف و روش ساخت به انواع مختلفی طبقه‌بندی کرد:
دیوارهای پارتیشن
از این دیوارها برای تقسیم فضاهای داخلی به اتاق‌ها یا مناطق مجزا استفاده می‌شود. این دیوارها معمولا در ادارات، هتل‌ها، بیمارستان‌ها و ساختمان‌های مسکونی یافت می‌شوند. دیوارهای پارتیشن می‌توانند ارتفاع کامل از کف تا سقف داشته باشند، یا ارتفاع جزئی داشته باشند و از سقف کوتاه باشند تا گردش هوا و نور طبیعی فراهم شود.
دیوارهای مدولار
این دیوارها به عنوان دیوارهای متحرک یا پارتیشن‌های مدولار نیز شناخته می‌شوند. دیوارهای جداگر به گونه‌ای طراحی شده‌اند که به راحتی مونتاژ و جدا شوند، بدون اینکه آسیبی به سازه اطراف وارد شود. آنها انعطاف‌پذیری در برنامه‌ریزی و طراحی پلان و فضا ارائه می‌دهند و می‌توانند در صورت نیاز برای تطبیق نیازهای افراد در حال تغییر پیکربندی شوند.
کرتین‌وال
کرتین‌وال‌ها دیوارهای بیرونی سبک وزنی هستند که هیچ بار سازه ای را تحمل نمی‌کنند. آنها معمولاً از پانل‌های شیشه ای یا قاب‌های فلزی با مواد پرکننده ساخته می‌شوند و برای محصور کردن مناطق وسیعی از نمای ساختمان استفاده می‌شوند. دیوارهای کرتین‌وال جذابیت، زیبایی، نور طبیعی و عایق حرارتی را ارائه می‌دهند و در عین حال نقشی در سازه ساختمان ایفا نمی‌کنند.
به طور کلی دیوارهای غیرسازه‌ای نقش مهمی در طراحی داخلی ایفا می‌کنند و باعث ایجاد حریم خصوصی، عایق صدا و جداسازی بصری بین مناطق مختلف ساختمان می‌شوند. آنها را می‌توان با مواد مختلفی مانند رنگ، کاغذ‌دیواری، کاشی یا پانل‌های تزئینی اجرا نمود تا نقش پررنگ‌تری در زیبایی فضا داشته باشند.
تعریف دیوار غیرسازه‌ای و جداگر در آیین‌نامه 2800
مطابق با آیین‌نامه 2800 ایران در مبحث مقاوم‌سازی سازه‌ها در برابر زلزله، در فصل 4 آیین‌نامه، تعاریف اجزای غیرسازه‌ای به این صورت می‌باشد:
اجزای غیرسازه‌ای در ساختمان‌ها به اجزایی اطلاق می‌شود که به سازه اصلی متکی‌اند، ولی در تحمل بار جانبی زلزله به آن کمک نمی‌کنند. اجزای معماری مانند دیوارها، نماها و سقف‌های کاذب و نیز تاسیسات مکانیکی و برقی همراه با نگهدارنده‌ها و ادوات اتصال آنها جزو این گروه محسوب می‌شوند.
از ویژگی‌های دیوارهای غیر سازه‌ای غیرباربر، می‌توان به موارد ذیل اشاره نمود:
- دیوارهای غیر سازه‌ای باید قادر به پذیرش تغییر مکان‌های نسبی (تغییر مکان جانبی)، همراه با تغییر شکل‌های ناشی از دمای محیط باشند. این دیوارها یا باید مستقیما توسط اعضای سازه‌ای نگهداری شوند و یا به وسیله اتصالاتی با شرایط خاص به سازه متصل گردند. شکل پذیری و حرکت خارج از صفحه دیوار، عمدتا با استفاده از نبشی یا ناودانی‌های منقطع یا پیوسته، کنترل می‌گردد.
- دیوارهای غیر سازه ایی مستقیما به قاب سازه متصل نیستند. آنها با استفاده از مصالح متراکم سبک وزن مثل یونولیت یا پشم سنگ، از قاب سازه جدا می‌شوند تا در حین ارتعاشات لرزه‌ایی، ضرباتی به قاب سازه وارد نکنند.
- دیوارهای غیر سازه‌ای، برای مقابله با نیروهای جانبی خشن از جمله باد و زلزله، با انواع راهکار ها از جمله استفاده از قطعات فلزی (میلگرد بستر، وادار قائم و افقی) و یا با استفاده از مصالح نوینی چون نوارهای وال مش، تقویت می‌شوند. بدین منظور، در حین ارتعاشات و جابه جایی‌های ناشی از نیروهای جانبی، دچار ترک و یا فروریختگی نمی‌شوند.
با این تفاصیل، دیوارهای غیر سازه‌ای تنها با اجرای صحیح و تامین مهار لرزه‌ای اصولی، از ویژگی‌های فوق بهره می‌برند و در چنین شرایطی، می‌تواند در برابر آسیب‌های احتمالی ناشی از ارتعاشات زلزله، در امان باشد.
دیوار غیرسازه‌ای و تفسیر محدودیت‌های آن از منظر مبحث هشتم مقررات ملی ساختمان
پیرو مبحث 8 مقررات ملی ساختمان، دیوارهای جداکننده باید دارای ویژگی‌های زیر باشند:
- این دیوارهای غیر سازه‌ای منحصرا به منظور جداسازی فضاهای مختلف در ساختمان به کار می‌روند.
- در ساخت دیوارهای جداگر، معمولا از مصالحی نظیر آجر، قطعات پیش ساخته گچی، بلوک سفالی و… استفاده می‌شود.
- حداکثر طول آزاد مجاز در دیوارهای جدا کننده بین دو پشت بند، برابر است با 40 برابر ضخامت دیوار یا 5 متر، هر کدام که کمتر باشد.
- حداکثر ارتفاع مجاز دیوارهای جداگر از تراز کف مجاور، 3.5 متر می‌باشد.
- حداقل ضخامت دیوارهای جداگر برای مصالح مختلف اعم از آجر(110 میلی‌متر) و بلوک سفالی و قطعات پیش‌ساخته گچی(80 میلی‌متر) می‌باشد.
- دیوارهای جداکننده که در تمام ارتفاع طبقه ادامه دارند، باید کاملا به زیر پوشش سقف مهار شوند. ( در دیوارهای غیر سازه‌ای مجهز به وال پست یا وال مش، دیوار با استفاده از نبشی یا ناودانی به زیر پوشش سقف مهار می‌شود به طوری که این نبشی یا ناودانی ها به دیوار اجازه حرکت به سمت خارج از صفحه را نمی‌دهد. )
- به فوقانی دیوارهای جداگری که در تمام ارتفاع طبقه ادامه ندارند، باید با کلاف مناسب به دیوار یا کلاف‌های احاطه کننده جداگر متصل شود.
- لبه قائم دیوارهای غیر سازه‌ای جدا کننده نباید آزاد باشد. ( حتما باید لبه انتهایی دیوارهایی که از یک طرف باز هستند، با استفاده از وادارهای قائم یا با استفاده از روش نوین وال مش، مهار شود. )
دیوارهای غیرسازه‌ای بر اساس جنس دیوار
دیوارهای غیرسازه‌ای بر اساس جنس دیوارهای مورد استفاده، به انواع مختلفی تقسیم می‌شوند:
دیوار هبلکس
دیوار هبلکس نوعی دیوار غیرسازه‌ای است که از نظر طراحی و عملکرد بسیار انعطاف‌پذیر می‌باشد. این نوع از دیوار، به راحتی و با توجه به نیازهای موجود در ساختمان، نصب و پیکربندی می‌شود. دیوار هبلکس از دسته تیغه‌های جداکننده سبک وزن ساخته شده از بلوک‌های هبلکس یا همان بلوک‌های بتنی اتوکلاو شده یا هوادار است که به یک قاب فلزی یا بتنی با استفاده از اتصالات و ادوات لازم، متصل می‌شوند. این نوع از دیوارهای غیر سازه‌ای را می‌توان به راحتی برداشت یا جایگزین کرد، بدون اینکه بر یکپارچگی سازه‌ای ساختمان تأثیر بگذارد.
دیوار بلوک سیمانی
دیوار بلوک سیمانی از انواع رایج دیوار غیرسازه‌ای است که با استفاده از بلوک‌های پایه سیمانی موجود در بازار به همره ملات‌های مربوطه ساخته می‌شود. این بلوک‌ها معمولاً به وسیله مخلوطی از سیمان پرتلند، سنگدانه‌ها (مانند ماسه یا شن) و آب ساخته می‌شوند. دیوارهای بلوک سیمانی به دلیل چگالی و جرم، خاصیت عایق حرارتی و عایق صوتی مناسبی دارند. آنها معمولا در ساختمان‌های مسکونی و تجاری، جهت اجرای دیوارهای پیرامونی و داخلی ساختمان، بسیار رایج هستند.
دیوار بلوک لیکا
بلوک لیکا نوع دیگری از مصالح تشیکل دهنده دیواری غیرسازه‌ای می‌باشد که تطبیق‌پذیری در طراحی و سهولت نصب را در اجرا فراهم می‌سازد. بلوک‌های لیکا، بلوک‌های بتنی پیش‌ساخته با ویژگی‌های به هم پیوسته هستند که امکان مونتاژ سریع را بدون نیاز به ملات یا چسب فراهم می‌سازد. این بلوک‌ها را می‌توان هم برای دیوارهای داخلی و هم دیوارهای خارجی استفاده کرد و راه‌حلی مقرون به صرفه و در عین حال کارآمد برای پارتیشن‌بندی غیرسازه‌ای ارائه می‌کند.
دیوار آجری
دیوارهای آجری با استفاده از آجرهای سنتی، متشکل از خاک‌رس یا شیل ساخته می‌شوند. این آجرها با استفاده از ملات روی هم چیده شده و دیوارهای غیرسازه‌ای ایجاد می‌کنند. دیوارهای بلوک آجری دوام، زیبایی و خواص عایق حرارتی مناسبی دارند. آنها معمولاً در ساختمان‌های مسکونی استفاده شده و می‌توان آنها را با بافت‌ها و رنگ‌های مختلف اجرا نمود.
دیوار بلوک لیپر
بلوک‌های لیپر نوعی از مصالح نوین در دیوارچینی تیغه‌های جداکننده یا دیوارهای غیرسازه‌ای هستند که از ترکیباتی چون پرلیت، آب، سیمان، پوکه کرپ، میکروسیلیکا، الیاف پلی پروپیلن، ساخته می‌شوند. این بلوک‌ها دارای اتصالات زبانه و شیار هستند که امکان اتصال آسان را بدون نیاز به ملات یا چسب فراهم می‌کنند. دیوارهای بلوک لیپر سبک وزن بوده، در عین حال استحکام و پایداری عالی را ارائه می‌دهند. این بلوک‌ها معمولا در سازه‌های موقت، مانند دفاتر مستقر در کارگاه‌های ساختمانی و مانند آنها کاربرد دارند.
اهمیت مهار دیوار غیرسازه‌ای پس از زلزله کرمانشاه
زلزله کرمانشاه که به زمین‌لرزه ایران و عراق نیز معروف است، در 21 آبان ماه 1396 و به بزرگی ۷.۳ ریشتر رخ داد. این زمین‌لرزه ویرانگر، خسارات قابل توجهی به ساختمان‌ها و زیرساخت های آن از جمله عناصر غیرسازه ای مانند دیوارها وارد کرد. اهمیت مهار و پایدار سازی دیوارهای غیرسازه‌ای پس از زلزله در کاهش خطرات احتمالی و تضمین ایمنی ساکنان نهفته است که از جمله آن، می‌توان به موارد زیر اشاره نمود:
- جلوگیری از صدمات و تلفات : دیوارهای غیرسازه‌ای مهار نشده می‌توانند در هنگام زلزله فرو بریزند یا از تکیه‌گاه خود جدا شده و منجر به صدمات و یا حتی تلفات جانی ساکنین شوند. با مهار صحیح این دسه از عناصر غیرسازه‌ای با وال پست‌های سنتی (فلزی) یا سیستم نوین وال مش، خطر ریزش آوار به میزان قابل توجهی کاهش می‌یابد.
- حفظ مسیرهای خروج : دیوارهای غیرسازه‌ای در تعیین مسیرهای فرار در داخل ساختمان‌ها نقش دارند. اگر این دیوارها در طول زلزله فرو بریزند یا مسیرها را مسدود کنند، تخلیه ایمن برای ساکنان دشوار خواهد شد. تامین مهار لرزه‌ایی مناسب این دیوارها با استفاده از وال پست فلزی یا سیستم نوین وال پست مش، سبب باقی ماندن مسیرهای فرار و دسترسی‌ها می‌شود.
- به حداقل رساندن آسیب‌های ثانویه : خرابی دیوارهای غیرسازه‌ای می‌تواند آسیب‌های زیادی به فضای داخلی ساختمان، از جمله آسیب به سیستم‌های برق، لوله‌کشی و تهویه مطبوع وارد کند. این موضوع می‌تواند منجر به آتش‌سوزی یا سایر موقعیت‌های خطرناک شود. اقدامات بازدارنده به جلوگیری از چنین آسیب‌های ثانویه و پیامدهای بالقوه آن کمک شایانی خواهد نمود.
- حفظ یکپارچگی سازه : دیوارهای غیرسازه‌ای پیرامونی و داخلی ساختمان می‌توانند در هنگام زلزله، نیروهای اضافی و همچنین ضربات شدید بر سیستم سازه وارد کنند که به طور بالقوه پایداری کلی ساختمان را به خطر می‌اندازد. مهار و پایدار سازی دیوارهای غیر سازه ای با انواع وال پست، خطر خرابی سازه را کاهش می‌دهد.
استراتژی‌های موثر در مهار دیوارهای غیرسازه‌ای در برابر زلزله
مهاربندی : دیوارهای غیرسازه‌ای به منظور تامین مهار، افزایش پایداری و مقاومت در برابر نیروهای جانبی باید با قطعات فلزی مناسبی مانند نبشی‌ها، ناودانی‌ها، میلگردهای بستر و انواع وادارهای فلزی تقویت شوند. البته، با پیشرفت علم و روی کار آمدن نسل نوین وال پست‌ها یعنی سیستم وال مش، نوارهای وال مش، به عنوان جایگزین میلگرد بستر و وادارهای قائم و افقی، دیوار را با تغییر وزن ناچیز، مهار و پایدار می‌کند. در هرحال، از وال پست‌های سنتی گرفته تا نوین وال پست‌ها یا همان سیستم وال مش، هدف ایجاد پشتیبانی قوی تر برای دیوارهای غیرسازه‌ای و بهبود عملکرد ساختمان در مقابل نیروهای جانبی است. پس، از اصلی‌ترین اقدامات و استراژدی‌ها برای بهبود رفتار لرزه‌ای ساختمان، استفاده از راهکارهای پایدارسازی دیوار از جمله وال پست فلزی و یا وال پست مش است.
اجرای جزئیات انعطاف‌پذیر : طراحی دیوارهای غیرسازه‌ای با در نظر گرفتن انعطاف‌پذیری، می‌تواند به آنها در مقاومت بهتر در برابر نیروهای لرزه‌ای کمک کند. این ویژگی‌ها شامل فراهم نمودن اتصالات انعطاف‌پذیر است که امکان حرکت دیوار را بدون به خطر انداختن ثبات کلی فراهم می‌کند. دو نوع اتصالات انعطاف‌پذیر یعنی اتصالات کشویی و اتصالات ارتجاعی در دیوارهای غیرسازه‌ای بسیار رایج است. اتصالات کشویی در دیوارهای غیر سازه‌ای با استفاده از نبشی یا ناوادانی و مصالح جدا کننده دیوار از قاب سازه مثل یونولیت یا پشم سنگ، تامین می‌شود.از طرفی، اتصالات ارتجاعی در دیوارهای غیر سازه‌ای نیز با استفاده از بست‌های رادیکالی، قابل دستیابی است. در هر دو حالت، دیوار غیر سازه‌ای در حین ارتعاشات لرزه‌ایی در جای خود میلغزد و نیروی زلزله را به قاب اصلی سازه انتقال می‌دهد. این پایداری دیوار را تضمین می‌کند.
بازرسی و نگهداری منظم: برنامه‌های بازرسی و نگهداری مداوم برای شناسایی هرگونه نشانه آسیب یا خرابی در عناصر غیرسازه‌ای ضروری است. تعمیرات یا تعویض به موقع، می‌تواند از تخریب بیشتر جلوگیری کرده و اثربخشی آنها را در هنگام زلزله‌های آینده تضمین نماید.
در مجموع، مهار دیوارهای غیرسازه‌ای پس از زلزله کرمانشاه برای تضمین ایمنی ساکنان، حفظ مسیرهای خروج، به حداقل رساندن آسیب‌های ثانویه و حفظ پایداری کلی ساختمان ها، از اهمیت بالایی برخوردار است. اجرای اقدامات مهاری مناسب از طریق مهاربندی، اجرای جزئیات انعطاف‌پذیر و تعمیر و نگهداری منظم می‌تواند خطرات مرتبط با عناصر غیرسازه‌ای را در طول رویدادهای لرزه‌ای به میزان قابل توجهی کاهش دهد.
مهار دیوارهای غیرسازه‌ای با وال‌مش
همانطور که می‌دانیم، تقویت دیوارهای غیرسازه‌ای با وال‌مش، روشی مقرون به صرفه برای افزایش استحکام و جلوگیری از ترک‌خوردن دیوار در طول زمان است. این تکنیک معمولا در پروژه‌های ساختمانی مسکونی و تجاری استفاده می‌شود. وال‌مش به دلیل استحکام کششی بالا و مقاومت در برابر خوردگی، به گزینه‌ای ایده‌آل برای تقویت دیوارهای غیرسازه‌ای تبدیل شده است.
از مزایای تقویت دیوارهای غیرسازه‌ای با وال‌مش، می‌توان به موارد ذیل اشاره نمود:
- افزایش استحکام : استفاده از وال‌مش در دیوارهای غیرسازه‌ای، سبب استحکام بیشتر شده و خطر ترک یا آسیب ناشی از اعمال نیروهای خارجی را کاهش می‌دهد.
- جلوگیری از ترک : با توزیع یکنواخت تنش در سطح دیوار و همچنین با تکیه بر مقاومت کششی بالاتر از فولاد نوارهای مش FRP، وال‌مش به جلوگیری از ایجاد ترک کمک می‌کند.
- دوام : دیوارهای تقویت‌شده به وسیله وال پست مش، در برابر سایش و گسیختگی مقاوم‌تر هستند و علاوه بر طول عمر، هزینه‌های نگهداری را کاهش می‌دهند.
- تطبیق‌پذیری : اجرای وال‌مش بر روی سطوح مختلف دیوار از جمله بتن، گچ و سنگ امکان‌پذیر است.
- مقرون به صرفه بودن : در مقایسه با روش‌های تقویت سنتی دیوارها، همانند اجرای وال پست‌های فلزی، وال‌مش گزینه مقرون به صرفه‌تری می‌باشد.
- سبک وزنی : وال مش به مراتب از وال پست‌های فلزی سنگین وزن، سبک‌تر است. پس تقویت دیوارهای غیر سازه‌ای با استفاده از سیستم وال مش، چندان وزن لرزه‌ای سازه را تغییر نمی‌دهد. بنابراین، در چنین شرایطی، رفتار لرزه‌ای کل ساختمان به خصوص دیوارهای غیر سازه‌ای، به مراتب بهبود می‌یابد.
مراحل مهار دیوارهای غیرسازه‌ای با وال‌مش چگونه است؟
مراحل مهار دیوار غیر سازه ای به روش وال مش عباتند از:
گام اول : اجرای تیغه‌چینی یا دیوارچینی
در مرحله نخست، اجرای دیوارچینی با هدف اجرای وال‌مش انجام می‌شود. سپس بستری به منظور اجرای وال مش، بدون نیاز به هرگونه تیرک افقی، میلگرد بستر و وادارهای قائم آماده می‌گردد. از مزیت‌های اجرای سیستم وال مش، سرعت و سهولت در نصب می‌باشد. با استفاده از سیستم وال مش، محدودیتی در اجرای طول دیوار باقی نمی‌ماند. وال‌مش امکان اجرا بر روی انواع دیوارهایی همانند دیوار بلوکی، هبلکس، لیکا، سیمانی، آجری و سفالی را فراهم می‌سازد.
گام دوم : آماده‌سازی و اجرای لایه اول پلاستر وال‌مش
قبل از اجرای لایه اول پلاستر وال‌مش، سطح دیوار باید به طور کامل آماده شود. این مرحله شامل پاکسازی سطوح مورد نظر از هرگونه ذرات و آلودگی‌های موجود، تراشیدن نقاط خراب یا ناصاف، و پوشاندن هر نقص یا شکستگی با ملات مخصوص و مناسب است. همچنین، سطح باید صاف و خشک باشد تا بتوان پلاستر سیمانی یا گچی مربوطه را به درستی اجرا کرد. پلاستر یک نوع مخلوط پودری با خصوصیات چسبندگی و مقاومت مناسب است که با اضافه کردن آب به آن، به یک ماده پلاستری تبدیل می‌شود. نوع پلاستر در سیستم وال مش باید با در نظر گرفتن موقعیت دیوار و نوع مش یا توری مصرفی، انتخاب شود. در هر حال، در این گام باید پلاستر مربوطه طبق دستورالعمل سازنده، مخلوط و آماده به مصرف شود. در نهایت لایه اولیه پلاستر باید با استفاده از ماله به بخش‌های مورد نظر در سطح دیوار، اعمال شود. اجرای پلاستر وال‌مش باید با دقت و حرفه‌ای صورت گیرد تا به طور یکنواخت توزیع شود.
گام سوم : آماده سازی مش فایبرگلاس وال‌مش و اجرای آن
در این مرحله، مش یا توری فایبرگلاس باید با ابعاد مندرج در نقشه‌های طرح شده، برش و آماده برای نصب شوند. پس از برش مش‌های فایبرگلاس، نوبت به تعیین جانمایی نوارهای وال مش بر روی سطح دیوار طبق نقشه است. نوارهای وال مش فایبرگلاس باید با استفاده از میخ یا اسپایک وال پست مش‌ها، به طور موقت در سطح دیوار نگه‌داشته شوند. توجه داشته باشید در محیط‌های قلیایی مثل پلاستر سیمانی و یا در محیط‌های در معرض آب و هوا (وجه خارجی دیوارهای پیرامونی)، باید از مش‌های فایبرگلاس مقاوم در برابر قلیا ( مش فایبرگلاس نوع AR) استفاده شود. در غیر از این محیط‌ها، استفاده از مش فایبرگلاس نوع E-Glass به همراه پلاستر گچی، منعی ندارد. پلاستر گچی، تنها برای دیوارهای داخلی که در معرض مستقیم آب و هوا نیستند، توصیه می‌شود.
گام چهارم : آماده سازی و اجرای لایه دوم پلاستر وال‌مش
بعد از آماده سازی و اجرای موقت فایبرگلاس وال‌مش، نوبت به اجرای لایه دوم پلاستر روی مش می‌باشد. برای این‌کار، باید با استفاده از ماله، مخلوط پلاستر به صورت یکنواخت و صاف و هموار روی مش اجرا شود. نهایت، اجازه دهید تا پلاستر خشک شود. توجه داشته باشید، استفاده از پلاستر سیمانی یا پلاستر گچی به عنوان لایه پوشش، به منظور افزایش مقاومت و پایداری سیستم وال مش در سطح دیوار است. این لایه پوشش علاوه بر محافظت از مش فایبرگلاس در برابر واکنش‌های شیمیایی، بهبود ظاهری سطح دیوار را نیز فراهم می‌کند.
گام پنجم : نصب پروفیل نبشی و یا ناودانی با استفاده از چسب اپوکسی
نبشی یا ناودانی‌های کنترل کننده حرکت خارج از صفحه دیوار، باید طبق جانمایی تعیین شده در نقشه طرح، با استفاده از چسب اپوکسی در جای خود اجرا شود. چسب اپوکسی به دلیل خواص مکانیکی منحصر به فرد و قدرت چسبندگی قوی، در بین دیگر روش‌های نصب از جمله اتصالات جوشی و پیچ و مهره‌ایی، گزینه ایده‌آلی است. توجه داشته باشید، سطحی که پروفیل نبشی یا ناودانی به آن نصب می‌شود، باید تمیز و عاری از هرگونه آلودگی باشد. پس از اطمینان از تراز بودن و تماس مناسب نبشی یا ناودانی با سطح، آن را در جای خود بفشارید تا به خوبی نصب شود. چسب اپوکسی اضافی باید به سرعت برداشته شود تا سطح دیوار ظاهری مرتب داشته باشد. چسب اپوکسی باید قبل از وارد کردن بارها یا تنش ها، طبق دستورالعمل سازنده، اجازه خشک شدن داشته باشد. پس از گیرش نهایی پلاستر و چسب اپوکسی، دیوار غیر سازه‌ای تقویت شده با سیستم وال مش، آماده برای مقابله با زلزله است.
روزبخیر درصورت اجرای وال مش ومهار دیوارهای اصلی سازه ایا نیاز به اجرای وال مش ومهار دیوارهای غیرسازه ای هم هست
سلام. در صورتیکه پس از تحلیل بدین نتیجه برسید که ظرفیت باربری دیوار در برابر بار وارده کافی نیست می بایست دیوار با وال مش مهار گردد.